ਕੋਰੋਨਾ ਦੀ ਦੂਸਰੀ ਲਹਿਰ ਦਾ ਹਮਲਾ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੇ ਜਿਥੇ ਵੱਡੀ ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਮਚਾ ਰੱਖੀ ਹੈ, ਉਥੇ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਮੁਢਲੇ ਸਿਹਤ ਪ੍ਰਬੰਧਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪਾਜ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਨਿੱਤ ਦਿਨ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਵਧਣ ਨਾਲ ਸਾਡਾ ਸਾਰਾ ਸਿਹਤ ਢਾਂਚਾ ...
ਭਾਰਤੀ ਜਨਤਾ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਬੰਗਾਲ ਦੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹਾਰੀਆਂ ਸਗੋਂ ਇਸ ਦੀ ਕੇਂਦਰੀ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਲਈ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਬਣੇ ਸੰਕਟਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨ ਸਬੰਧੀ ਉਸ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੇ ਹੋਏ ਨੁਕਸਾਨ ਦਾ ਵੀ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਕਟ ਕਿੰਨੇ ...
ਪੀੜਾ ਦੀ ਅਸਹਿ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਲੋੜ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦਿਆਂ, ਇਹ ਲੇਖ ਵੀ ਬਿਪਤਾ ਭਰੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਰੱਬੀ ਦਿਆਲਤਾ ਨੂੰ ਇਕ ਅਰਜ਼ ਹੈ। ਇਹ ਇਕ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਮਾਜ ਦੀ ਨੈਤਿਕ ਗ਼ਰੀਬੀ ਬਾਰੇ ਹੈ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਨੂੰ ਤਿਆਗਣਾ ਸਾਡੀ ਸਹਿਹੋਂਦ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸ਼ਰਤ ...
ਕੇਸ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਵੀ ਲਗਾਤਾਰ ਵਾਧਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜ਼ਰੂਰੀ ਵੀ ਹੈ, ਲੋਕ ਹਿਤ ਲਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸਰਕਾਰ, ਨਾਲੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਜਦੋਂ ਲੋਕਤੰਤਰ ਵਿਚ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚੁਣੀ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਦਾਇਤਾਂ। ਉਡਾਈਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਧੱਜੀਆਂ ਮਾਸਕ ਪਹਿਨਣ ਅਤੇ ਦੋ ਗਜ਼ ਦੂਰੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੀਆਂ। ਲੋਕ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਰਹੇ। ਸਾਰੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ, ਤਕਰੀਬਨ ਸਵਾ ਸਾਲ ਤੋਂ (ਜਨਵਰੀ 2020 ਤੋਂ ਅੱਜ ਤੱਕ) ਮੈਡੀਕਲ ਮਾਹਿਰ ਚੁੱਪ ਹਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲਾਂ/ਲੈਬਾਰਟਰੀਆਂ ਜਾਂ ਅਜਿਹੇ ਹੋਰ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਉਲਝਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਵੈਕਸੀਨ ਦੀ ਆਮਦ ਨਾਲ, ਮੈਡੀਕਲ ਅਮਲੇ ਨੂੰ ਇਕ ਹੋਰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਬੋਲਣ ਦਾ ਜੇਕਰ ਹੱਕ ਹੈ ਤਾਂ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ। ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਵਾਲਿਯੁਮ ਬੇਕਾਬੂ ਹੈ। ਇਕ ਵਾਰੀ ਫੇਰ ਕਹਿਰ-ਕਹਿਰ, ਧਮਾਕਾ ਵਰਗੇ ਸ਼ਬਦ, ਜੋ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚੇਤਿਆ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਭਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਨਾਲੋਂ, ਹੁਣ ਫ਼ਰਕ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੋਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਬਾਰੇ, ਇਸ ਦੇ ਕੰਡਿਆਲੇ ਗੋਲ ਸਰੂਪ ਬਾਰੇ, ਇਸ ਦੇ ਭਿਆਨਕ ਰੁੱਖ ਬਾਰੇ ਯਕੀਨ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਜਾਂ ਪੁਲਿਸ-ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਰਲ ਕੇ, ਯਕੀਨ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੈਅ ਮੁਕਤ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਏ ਦਿਸ ਰਹੇ, ਪਰ ਭੰਬਲਭੂਸੇ ਵਿਚ ਜਰੂਰ ਹਨ, ਇਕ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਭਾਵੇਂ ਹਦਾਇਤਾਂ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ, ਮੰਨ ਵੀ ਰਹੇ ਹਨ ਜਾਂ ਮੰਨਣੀਆਂ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਵੀਕਾਰਤਾ ਮਨੋ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਦਰਅਸਲ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਿਹਤ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਫ਼ਿਕਰ, ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਹੈ। ਲੋਕ ਸੱਚ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਭਿਆਨਕ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹਨ, ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰ ਹਿਚਕਿਚਾਹਟ ਦਿਖਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਕੋਲ ਸੱਚੀਂ ਤਸਵੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਾਂ ਉਹ ਉਸ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ, ਪਰ ਜੋ ਪਤਾ ਵੀ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣ, ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਡਰੇ ਰਹਿਣ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸਾਏ ਹੇਠ ਉਹ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾ ਸਕਣ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਾ ਮਿਲੇ ਤੇ ਉਹ 'ਕਹਿਰ-ਕਹਿਰ' ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਵਿਚ ਦਬ ਜਾਣ।
ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਸਨ, ਉਸੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਵਧੇਰੇ ਗੰਭੀਰ ਹਨ। ਚਾਰ ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਕੇਸ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੌਤਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ, ਪਾਜ਼ੇਟਿਵਟੀ ਰੇਟ ਵੀ ਦੱਸੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਕ ਸੂਝਵਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੇਸ ਜ਼ਰੂਰ ਵੱਧ ਹਨ, ਪਰ ਮੌਤ ਦਰ ਕਾਫ਼ੀ ਘੱਟ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਮੌਤ ਦਰ ਦਾ ਅੱਗੋਂ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸ-ਕਿਸ ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਸਨ। ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਡਰ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣ ਲਈ 'ਨਵੇਂ ਸਟ੍ਰੇਨ'-ਵਾਇਰਸ ਦੇ ਨਵੇਂ ਰੂਪ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਇਸ ਸਰੂਪ ਦਾ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ, ਕੀ ਇਸ ਦੀ ਘਾਤਕ ਸਮੱਰਥਾ ਹੈ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ ਆਸਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਕੇਸ ਵਧੇ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਆਈਸੋਲੇਸ਼ਨ, ਕੁਆਰੰਨਟਾਈਨ, ਕੋਵਿਡ ਹਸਪਤਾਲ, ਕੋਵਿਡ ਕੇਅਰ ਸੈਂਟਰ ਬਣਾਏ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਭ ਦੀ ਸਾਰਥਿਕਤਾ ਪਤਾ ਚੱਲੀ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਘਰੇ ਹੀ ਅਹਿਤੀਆਤ ਵਰਤਣ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਫਿਰ ਦੁਹਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਬੈੱਡ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਆਕਸੀਜਨ ਦੀ ਕਮੀ, ਸਿਹਤ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ। ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਿ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਕੀ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ, ਕੀ ਸਬਕ ਲਿਆ ਹੈ? ਦੂਸਰੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਕੋਰੋਨਾ-ਕੋਰੋਨਾ, ਮੀਟਿੰਗਾਂ, ਚਰਚੇ, ਤਿਆਰੀਆਂ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੀ.ਐਮ., ਪੀ.ਐਮ. ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂ ਵਰਚੂਅਲ (ਇੰਟਰਨੈਟ ਰਾਹੀਂ) ਮੀਟਿੰਗਾਂ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੀ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਇਕੋ ਹੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣਾ ਬਾਕੀ ਹੈ, ਬਾਕੀ ਸਾਰੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕਾਬੂ ਹੇਠ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਟੀ.ਬੀ., ਕੈਂਸਰ, ਏਡਜ਼, ਦਿਲ ਦੀਆਂ, ਗੁਰਦੇ ਦੀਆਂ, ਸ਼ੂਗਰ ਰੋਗ ਆਦਿ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਓਨੀ ਹੀ ਵਾਜਬ ਹੈ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਿਹਤ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਨਾ ਕੋਈ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਅਨਪੜ੍ਹ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਹਰ ਘਰ ਕੋਲ ਭਰਪੂਰ ਪੇਟ ਲਈ ਖਾਣ ਨੂੰ ਹੈ, ਪਹਿਨਣ ਨੂੰ ਹੈ। ਰਹਿਣ ਲਈ ਵਧੀਆ ਹਵਾਦਾਰ ਘਰ ਹੈ। ਬੱਸ ਕੋਰੋਨਾ ਨੇ ਤੰਗ-ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਸਾਫ਼ ਦਿਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੈਂਤੀ ਹਜ਼ਾਰ ਕਰੋੜ ਸਿਰਫ਼ ਕੋਰੋਨਾ ਵੈਕਸੀਨ ਲਈ ਰਾਖਵੇਂ ਹਨ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਨੇਤਾ, ਪੀ.ਐਮ, ਸੀ.ਐਮ. ਖ਼ੁਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਅਪੀਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਵੈਕਸੀਨ ਲਵਾਓ, ਮਾਸਕ ਪਾਓ ਤੇ ਦੂਰੀ ਬਣਾਓ। ਬਿਮਾਰੀ/ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ, ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਕੋਵਿਡ-19 ਨਾਂ ਦਾ ਇਕ ਵਾਇਰਸ ਹੈ। ਇਹ ਕੋਈ ਝੂਠ-ਭਰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਾਇਰਸ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ, ਵਾਇਰਸ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਵੀ ਆਪਾਂ ਵਾਕਿਫ਼ ਹਾਂ। ਇਹ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸਾਹ ਪ੍ਰਣਾਲੀ, ਨੱਕ, ਗਲ, ਸਾਹ ਨਲੀ, ਫੇਫੜਿਆਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਾਇਰਸ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਅਗਲੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਵੀ ਆਪਾਂ ਜਾਣੂ ਹਾਂ ਕਿ 80-85 ਫ਼ੀਸਦੀ ਮਾਮੂਲੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਟੈਸਟ ਕੀਤੇ ਹੀ ਪਾਜ਼ੇਟਿਵ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ। 12-13 ਫ਼ੀਸਦੀ ਨੂੰ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਬੁਖ਼ਾਰ-ਖਾਂਸੀ ਅਤੇ 4-5 ਫ਼ੀਸਦੀ ਦੇ ਫੇਫੜੇ, ਇਸ ਵਾਇਰਸ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਆਕਸੀਜਨ ਘਟਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ 3-4 ਫ਼ੀਸਦੀ ਇਲਾਜ ਮਗਰੋਂ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਵਿਅਕਤੀ, ਛੋਟੀ-ਮੋਟੀ ਗਿਣਤੀ-ਮਿਣਤੀ ਸਮਝਣ ਵਾਲਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਘਾਤਕ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਏਨੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁਲ-ਭੁਲਾ ਕੇ, ਸਾਰਾ ਜ਼ੋਰ ਇਸੇ 'ਤੇ ਹੀ ਲਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਇਸ ਸਾਰੀ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ ਜੋ ਕੱਚਪੁਣਾ ਹੈ, ਜੋ ਭਰਮ ਹੈ ਜਾਂ ਜੋ ਗ਼ੈਰ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਗਿਆਨ ਦੇ ਮੇਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ, ਉਹ ਹੈ ਇਕਦਮ ਹੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਮੌਤ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦੇਣਾ ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਮੌਤ ਦਰ 1.41 ਫ਼ੀਸਦੀ ਹੈ। ਗ਼ੈਰ ਵਿਗਿਆਨਕ ਹੈ, ਸਚਾਈ ਨੂੰ ਲੁਕੋ ਕੇ, ਇਸ ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਲਿਆਉਣਾ। ਰਾਜਨੀਤਕ ਢੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਫਾਇਦਾ ਹੈ, ਕਿੱਥੇ ਨੁਕਸਾਨ।
ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ, ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕੋਰੋਨਾ ਦਾ ਡਰਾਵਾ ਦੇ ਕੇ ਰੈਲੀਆਂ ਤੇ ਮਨਾਹੀ, ਧਾਰਾ 144 ਲਗਾ ਦੇਣੀ, ਰਾਤ ਦਾ ਕਰਫ਼ਿਊ ਆਦਿ। ਜਿੱਥੋਂ ਵੋਟਾਂ ਲੈਣੀਆਂ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਚੁੱਪੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕੋਰੋਨਾ-ਵੈਕਸੀਨ ਮੁਫ਼ਤ ਦੇਣ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ। ਸਿਹਤ ਬਜਟ ਵਿਚ ਵੱਖਰੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਰੋਨਾ-ਵੈਕਸੀਨ ਫੰਡ। ਗ਼ੈਰ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਹੈ ਕਿ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਸਹੀ ਤਸਵੀਰ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਨੋਟਿਸ ਨਾ ਭੇਜਣਾ ਜਾਂ ਸਖ਼ਤੀ ਕਰਨੀ, ਸਗੋਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਵੱਖਰਾ ਹੈਲਥ ਬੁਲੇਟਿਨ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿਦਾਇਤ ਦੇਣੀ ਕਿ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕ ਪਾਜ਼ੇਟਿਵ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿੰਨੇ ਮਾਮੂਲੀ ਹਨ ਜਾਂ ਕਿੰਨ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਆਕਸੀਜਨ ਜਾਂ ਵੈਂਟੀਲੇਟਰ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ। ਨਾਲ ਹੀ ਮੌਤ ਦਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਬਾਰੀਕੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ।
ਜੇਕਰ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਇਸ ਪੂਰੇ ਪਰਿਪੇਖ ਵਿਚ ਸਮਝਣਾ ਹੋਵੇ, ਭਾਵ 30 ਜਨਵਰੀ, 2020 ਤੋਂ ਜਾਂ 24 ਮਾਰਚ, 2020 ਤੋਂ, ਪੂਰਾ ਇਕ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੋਈ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਮੀਡੀਆ (ਪ੍ਰਿੰਟ ਜਾਂ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨਿਕ) ਨੇ ਕੋਰੋਨਾ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਲਾਈ ਹੋਵੇ। ਚਾਹੇ ਬਿਮਾਰੀ ਤੇ ਚਾਹੇ ਵੈਕਸੀਨ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਅੱਜ ਤੱਕ ਸਾਡੇ ਮੋਬਾਈਲ 'ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਇਕ ਟੋਨ ਵਜਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਮਝਾ ਵੀ ਰਹੀ ਹੈ, ਚਿਤਾਵਨੀ ਵੀ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਡਰਾ ਵੀ ਰਹੀ ਹੈ।
ਦੇਸ਼ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ, ਨਿਸਚਿਤ ਹੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਮਗਰੋਂ, ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਿਹਤ ਸਬੰਧੀ ਉਪਰਾਲਿਆਂ, ਅਨੇਕਾਂ ਸਿਹਤ ਸਬੰਧੀ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਦੇ ਚਲਦੇ, ਕਦੇ ਵੀ ਏਨੀ ਮੁਸਤੈਦੀ ਨਾਲ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕੋਈ ਚੇਤਨਤਾ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ, ਬੱਚਾ ਤੇ ਚਾਹੇ ਬੁੱਢਾ, ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂ ਅਨਪੜ੍ਹ, ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਬਾਰੇ, ਇਸ ਦੇ ਬਚਾਅ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਜਾਣਦਾ ਹੋਵੇ।
ਕੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਕਿ ਹੇ ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀਓ, ਪੂਰਾ ਇੱਕ ਸਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਤਹਾਨੂੰ ਕਰੋਨਾ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾਲ ਲੈਸ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਸਿਆਣੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਸਮਝ ਗਏ ਹੋ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਬਚ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਜੇ ਕਰੋਨਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੀ-ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਲੰਮਾਂ ਸਮਾਂ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਖ਼ੁਦ ਆਪਣਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖੋ। ਸਾਨੂੰ (ਸਰਕਾਰ) ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਿਓ। ਬਚਾਅ ਵੀ, ਹਸਪਤਾਲ ਵੀ, ਬੈੱਡ ਵੀ, ਵੈਕਸੀਨ ਵੀ। ਆਪਣਾ ਖਿਆਲ ਆਪ ਰੱਖੋ। ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਕੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਨਜਿੱਠਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਪਰ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਇਹ ਮਾਡਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਭਾਉਂਦਾ?
-#97, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਐਵੀਨਿਊ, ਮਜੀਠਾ ਰੋਡ, ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ।
ਮੋ: 98158-08506
Website & Contents Copyright © Sadhu Singh Hamdard Trust, 2002-2021.
Ajit Newspapers & Broadcasts are Copyright © Sadhu Singh Hamdard Trust.
The Ajit logo is Copyright © Sadhu Singh Hamdard Trust, 1984.
All rights reserved. Copyright materials belonging to the Trust may not in whole or in part be produced, reproduced, published, rebroadcast, modified, translated, converted, performed, adapted,communicated by electromagnetic or optical means or exhibited without the prior written consent of the Trust.
Powered by REFLEX