ਗੱਲ ਖ਼ਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਐਵੇਂ ਵਧ ਗਈ। ਇਕ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਗੇਂਦ ਕੁੜੀ ਦੇ ਘੜੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਗਈ, ਨਾ ਘੜਾ ਟੁੱਟਾ, ਨਾ ਗੇਂਦ ਵਿਚ ਚਿੱਬ ਪਿਆ ਪਰ ਨਫ਼ਰਤ ਦੀ ਹਵਾ ਦਾ ਕੀ ਪਤਾ ਕਦੋਂ ਵਗ ਪਏ, ਕਿਵੇਂ ਵਗ ਪਏ। ਪੰਚਾਇਤ ਬੁਲਾ ਲਈ ਪਰ ਸਰਪੰਚ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਹੀਂ ਬਾਹਰੋਂ ਗੁਆਂਢ ਦਾ ਸੀ। ਸਰਪੰਚ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ 'ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਨੇ ਸੋ ਬਚਾਅ ਹੋ ਗਿਆ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਘੜਾ ਭੰਨ ਦਿੰਦਾ ਜਾਂ ਗੇਂਦ ਤੋੜ ਦਿੰਦਾ।' ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਕ-ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਗੇਂਦ ਟੋਟੇ-ਟੋਟੇ, ਘੜਾ ਠੀਕਰੀ-ਠੀਕਰੀ।
ਕੁਝ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੋਈ, ਸਰਪੰਚ ਫਿਰ ਆ ਗਿਆ, ਹਿੰਸਾ ਦੀ ਨਿੰਦਿਆ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਭਾਈਓ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ, ਰੱਬ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਨਾ ਫੂਕਣੇ।' ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਸਾੜ ਦਿੱਤੇ। ਦੁਖੀ ਸਰਪੰਚ ਫਿਰ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਆਇਆ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੱਤ ਦਿੱਤੀ ਜੋ ਹੋ ਗਿਆ ਸੋ ਹੋ ਗਿਆ, 'ਹੁਣ ਘਰ ਮੁੜ ਉਸਾਰਨੇ ਪੈਣਗੇ, ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਨਾ।' ਲੋਕ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਉਸਾਰੀ ਕਰਨੋ ਰੋਕਣ ਲੱਗੇ।
ਸਰਪੰਚ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਾ, ਇਸ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ...
ਬਰਸਾਤ ਦੀ ਰੁੱਤ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ 'ਤੇ ਸੀ। ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਹਰਿਆਵਲ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ.. ਕੰਮੋਂ ਕੱਪੜੇ ਸੁੱਕਣੇ ਪਾ ਕੇ ਸਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਮੰਜੀ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਚਾਰੀ ਅੰਬ ਵੇਚਣ ਵਾਲੇ ਦਾ ਹੋਕਾ ਸੁਣਿਆ। 'ਭਾਈ ਕੀ ਭਾਅ ਲਾਏ ਅੰਬ?' ਕੰਮੋਂ ਨੇ ਵੇਚਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਪੰਜ ਕਿਲੋ ਅੰਬ ਲੈ ਲਏ। ਧੋਅ-ਸਵਾਰ ਕੇ ਫੇਰ ਟੋਕੇ ਨਾਲ ਟੁਕ ਕੇ ਇਕ ਵੱਡੀ ਪਰਾਤ ਵਿਚ ਰੱਖਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਅਚਨਚੇਤ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ 'ਉਹ ਕਾਲੇ ਪੱਕੇ ਰੰਗ ਦਾ ਬਿਹਾਰੀ ਮਜ਼ਦੂਰ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਹਰ ਗਰਮੀਆਂ 'ਚ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਅੰਬ ਦਾ ਅਚਾਰ ਮੰਗਣ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸੋਚਾਂ ਸੋਚਦੀ ਕੰਮੋਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, 'ਖ਼ਬਰੈ ਜਿਊਂਦਾ ਵੀ ਹੈ ਕੇ ਨਹੀਂ?' ਲਗਭਗ 40 ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਕੰਮੋਂ ਦਾ ਘਰ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਬਣਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਇਹ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਕੋਲੇ ਬਣ ਰਹੇ ਬਾਕੀ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਮਿੱਟੀ ਗਾਰੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਰੋਟੀ ਰੋਜ਼ੀ ਕਮਾਉਂਦਾ। ਬਿਨਾਂ ਨਾਗਾ, ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ, ਕੰਮੋਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਖੜ ਕੇ 'ਵਾਜ਼ ਮਾਰਦਾ, 'ਬੀਬੀ ਜੀ, ਅਚਾਰ ਦੇ ਦੋ' ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਕੰਮੋ ਆਪ ਜਾਂ ਉਸ ਦੇ ਬੱਚੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ...
ਸੂਰਜ ਲਿਸ਼ਕੇ ਧੁੱਪ ਵੀ ਚਮਕੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਨਾ।
ਕਾਹਤੋਂ ਕੋਸੀ ਧੁੱਪ ਵਿਚ ਬੈਠਣ ਦੀ ਆਦਤ ਮੈਂ ਪਾਈ ਨਾ।
ਸੌਂ ਕੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਅੰਤ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਪਛਤਾਵਾਂ,
ਕਿਉਂ ਆਪਣੇ ਆਪੇ ਨੂੰ ਜਾਗਣ ਦੀ ਮੈਂ ਜਾਗ ਲਗਾਈ ਨਾ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਡੂੰਘਾ ਰੂਹ ਵਿਚ ਉਤਰਾਂ ਸੋਚਾਂ ਨੂੰ ਕਾਂਬਾ ਛਿੜਦਾ ਹੈ,
ਕਿਉਂ ਕਰਮਾਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਦੀ ਮੈਂ ਕੀਤੀ ਸਾਫ਼ ਸਫਾਈ ਨਾ।
ਰੂਹ ਦੀਆਂ ਲੀਰਾਂ ਦਿਲ ਦੇ ਟੋਟੇ ਤਿੜਕੇ ਸੁਪਨੇ ਸਾਂਭੇ ਜਦ,
ਗੀਤ ਮੇਰੇ ਨੇ ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਵੀ ਤਿੱਪ ਵਹਾਈ ਨਾ।
ਸਾਜ਼ ਸੁਰਾਂ ਤੇ ਪੌਣਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਜਿਸਦੀ ਅਣਬਣ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ,
ਸ਼ਬਦ ਵਿਹੂਣਾ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਕੀਤੀ ਨੇਕ ਕਮਾਈ ਨਾ।
-ਕੈਲਗਰੀ ਕੈਨੇਡਾ। ...
ਦਰਦੀ ਨਾ ਕੋਈ ਮੇਰਾ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਹਾਰਾ,
ਲਹਿਰਾਂ 'ਚ ਫਸ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਦਿਸਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿਨਾਰਾ।
ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਹੋ ਨਾ ਪਾਵੇ, ਸੁੱਖ ਨੀਂਦ ਵੀ ਨਾ ਆਵੇ,
ਕਾਮਲ ਹਕੀਮ ਬਾਝੋਂ, ਹੋਣਾ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਾਰਾ।
ਪੱਤਝੜ ਨੇ ਡੇਰਾ ਲਾਇਐ, ਫੁੱਲ ਭੌਰ ਸਭ ਗੁਆਇਐ,
ਰੁੱਠੀਏ ਬਸੰਤ ਅੜੀਏ, ਹੁਣ ਆ ਹੀ ਜਾ ਦੁਬਾਰਾ।
ਉੱਜੜੇ ਮੀਜਾਰ ਅੰਦਰ, ਦਿਲ ਖ਼ੂਨ ਰੋ ਰਿਹਾ ਏ,
ਹਾਇ ਕਦ ਮਿਲੇਗਾ ਸਾਨੂੰ, ਰਾਂਝਣ ਦਾ ਉਹ ਚੁਬਾਰਾ?
'ਰੁਪਾਲ' ਕੁਝ ਰਹਿਮ ਕਰ, ਹੁਣ ਹੋਰ ਲਾ ਨਾ ਲਾਰੇ,
ਕਾਂ ਬੋਲਿਐ ਬਨੇਰੇ, ਦਿਲ ਖੜ੍ਹ ਗਿਐ ਵਿਚਾਰਾ।
-ਸਰਕਾਰੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ, ਭੈਣੀ ਸਾਹਿਬ (ਲੁਧਿਆਣਾ 141126.)
ਮੋਬਾਈਲ : ...
ਹਮੇਸ਼ਾ ਹਰ ਸਮੇਂ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ,
ਕਿ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਖਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਬੰਜਰ ਕਿਉਂ ਉਦ੍ਹੇ ਤੋਂ ਆਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ?
ਜਦੋਂ ਕਿ ਖ਼ੁਦ ਦਿਆਂ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਸਾਵਣ ਪਿਆਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਮਹਿਜ਼ ਪਰਦੇ 'ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਡੱਬ ਵਿਚ ਹਥਿਆਰ ਦਿਸਦੇ ਨੇ,
ਅਸਲ ਵਿਚ ਅੰਨਦਾਤਾ ਜੇਬ ਵਿਚ ਸਲਫਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਜਰਜਰ ਹਾਂ ਮੈਂ, ਲੇਕਿਨ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਾ ਕਰਿਓ,
ਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਖੰਡਰ, ਬੜੇ ਇਤਿਹਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਮਗਰ ਵਿਚ ਵੀ,
ਹਰਿਕ ਬੰਦਾ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਉਮਰ ਭਰ ਬਣਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਫਿਰ ਮਿੱਥੀ ਮੰਜ਼ਲ 'ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਪਹੁੰਚਣਾ ਹੈ ਤੈਅ
ਮੁਸਾਫਰ ਜੋ, ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਖੁਦ ਦੇ ਜਣੇ ਪੱਤੇ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਸਾਥ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ,
ਪਰਿੰਦਾ ਓਸ ਰੁੱਤ ਵਿਚ ਵੀ ਬਿਰਖ 'ਤੇ ਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
-ਮੋਬਾਈਲ: 97799-11773. ...
ਮੌਸਮ ਗਰਮੀ ਦਾ ਸੀ। ਸਮਾਂ ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸੀ। ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਸਿਰਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੂਰਜ ਕਹਿਰਾਂ ਦੀ ਤਿੱਖੀ ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੱਖਣ ਸਿਹੁੰ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਵਾਹੋ-ਦਾਹੀ ਤੁਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬਿਜਲੀ ਆ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਝੋਨੇ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਲਾਉਣ ਲਈ ਉਹ ਮੋਟਰ ਚਲਾਉਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਾਟ ਤੈਅ ਕਰਦਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਖੇਤ ਵਾਲੇ ਰਾਹ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਪੁੱਜਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣਿਓਂ ਕੋਈ ਜ਼ਨਾਨੀ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ, 'ਹੈਂ! ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਇਹ ਕਿਹੜੀ ਜ਼ਨਾਨੀ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਐ।'
ਜਦੋਂ ਉਹ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਝੱਟ ਪਛਾਣ ਲਈ। 'ਲੈ ਇਹ ਤਾਂ ਤਾਈ ਬੀਬੋ ਐ। ਸਾਡੀ ਗੁਆਂਢਣ। ਪਰ ਇਹ ਇਸ ਵੇਲੇ ਖੇਤਾਂ ਵਲੋਂ ਕੀ ਕਰਕੇ ਆ ਰਹੀ ਐ। ਅੱਗੇ ਨਾ ਕਦੇ ਪਿੱਛੇ ਨਾ।' ਏਨੇ ਨੂੰ ਤਾਈ ਬੀਬੋ ਬਿਲਕੁਲ ਉਸ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਪੁੱਜ ਗਈ। ਉਸ ਵੇਖਿਆ ਤਾਈ ਬੀਬੋ ਦਾ ਕਣਕਵੰਨਾ ਰੰਗ ਲੋਹੇ ਵਾਂਗ ਤਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਹੋਰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਉਹ ਡਾਅਢੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਕੁਝ ਬੁੜਬੁੜਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ...
ਤੜਕੇ ਉਠ ਕੇ ਵਰਿਆਮ ਸਿੰਘ ਜਦੋਂ ਖੇਤ ਗੇੜਾ ਮਾਰਨ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕੱਸੀ ਦਾ ਖਾਲਾ ਘੜਨ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਧੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਹੈ, ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਅੱਜ ਖਾਲ ਹੀ ਘੜ ਲਵੇ। ਮੱਝ ਦੀ ਧਾਰ ਕੱਢਦਿਆਂ ਉਸ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੇ ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਤਾਂ ਡੇਰੇ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਦੀ ਬਰਸੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲੜਕੇ ਜੀਤੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਥੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਜਾਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਕ ਨੇਕ ਅਤੇ ਬਹੁਮੁੱਲੀ ਸਲਾਹ ਇਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਵਰਿਆਮ ਸਿੰਘ ਖਾਲਾ ਕਿਸੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਨੂੰ ਦਿਹਾੜੀ 'ਤੇ ਲਾ ਕੇ ਸਾਫ਼ ਕਰਵਾ ਲਵੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਜੀਤੇ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਦਾ ਡੋਲ ਭਰ ਕੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਡੇਰੇ ਸੇਵਾ ਲਈ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।
-ਪਿੰਡ ਤੇ ਡਾਕ: ਥਰੀਕੇ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਲੁਧਿਆਣਾ।
ਮੋਬਾਈਲ : ...
ਇਹ ਗੱਲ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਬਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਹੈ। ਜਨਾਬ ਜੋਸ਼ ਸਾਹਿਬ ਕੁੰਵਰ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬੇਦੀ 'ਸਹਰ' ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜਲੇ ਮਿੱਤਰ ਸਨ। ਉਹ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਰ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੀ ਇੱਜ਼ਤ-ਮਾਣ ਦਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਨਾਬ ਕੁੰਵਰ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬੇਦੀ ਵੱਡੇ ਸਰਕਾਰੀ ਅਫ਼ਸਰ ਸਨ, ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਸ਼ਾਇਰੀ ਕਰਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਾਇਰਿਆਂ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਮੁਸ਼ਾਇਰਿਆਂ ਦੇ ਮੰਨੇ-ਪ੍ਰਮੰਨੇ ਸੰਚਾਲਕ ਵੀ ਸਨ। ਇਕ ਵਾਰੀ ਜੋਸ਼ ਸਾਹਿਬ ਕੁੰਵਰ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬੇਦੀ 'ਸਹਰ' ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਨਿਵਾਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਗਏ। ਕੁੰਵਰ ਸਾਹਿਬ ਮਿਲਣ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਮਸਰੂਫ਼ ਸਨ ਉਹ ਇਕ-ਇਕ ਕਰਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਗਏ ਸਨ। ਇਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਇਕ ਦੰਗਲ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿਚ ਬੇਦੀ ਜੀ ਨਾਲ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਲਾਹਾਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਫਿਰ ਕੰਵਰ ਸਾਹਿਬ ਇਕ ਕੱਵਾਲ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਏਨੇ ਵਿਚ ਕੁਝ ਲੋਕ ਹੋਰ ਆਏ ਅਤੇ ਕੁੰਵਰ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਮਿੰਨਤ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਕੁੰਵਰ ਸਾਹਿਬ ਟੈਲੀਫੋਨ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਦਫ਼ਤਰ ਦੇ ਕਲਰਕਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਿਦਾਇਤਾਂ ਦਿੰਦੇ ਰਹੇ। ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਐਸੀਆਂ ...
ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਦੂਸਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਰਾਇ ਬਾਰੇ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਆਚਾਰ-ਵਿਹਾਰ ਬਾਰੇ ਉਹ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ, ਕੀ ਸੋਚਣਗੇ? ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੇ। ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਅਤੇ ਜੋ ਸੋਚਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੋਚਣ ਦਿਓ। ਤੁਸੀਂ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਆਚਾਰ-ਵਿਹਾਰ ਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੋ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚੋ। ਆਪਣਾ ਖ਼ਿਆਲ ਰੱਖੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਖ਼ੁਦ ਕੁਝ ਅਨੁਚਿਤ ਨਾ ਕਰ ਬੈਠੋ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆਵਾਂ/ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤ੍ਰਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।
ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਵਰਤੋਂ-ਵਿਹਾਰ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਅਤੇ ਹੱਦਬੰਨੇ ਮਿਥ ਲਵੋ। ਆਪਣੀ ਹੱਦ ਨੂੰ ਉਲੰਘ ਕੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੀ ਹੱਦ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਨਾ ਕਰੋ। ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਕੋਈ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹੱਦ ਵਿਚ ਦਖ਼ਲ-ਅੰਦਾਜ਼ੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਬੱਚੇ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਖ਼ੁਦ-ਮੁਖ਼ਤਿਆਰ ਜਾਂ ਆਤਮ-ਨਿਰਭਰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਪੁਰਾਣੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਚਾਹੇ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਪੜ੍ਹੀ-ਲਿਖੀ ਜਾਂ ...
Website & Contents Copyright © Sadhu Singh Hamdard Trust, 2002-2021.
Ajit Newspapers & Broadcasts are Copyright © Sadhu Singh Hamdard Trust.
The Ajit logo is Copyright © Sadhu Singh Hamdard Trust, 1984.
All rights reserved. Copyright materials belonging to the Trust may not in whole or in part be produced, reproduced, published, rebroadcast, modified, translated, converted, performed, adapted,communicated by electromagnetic or optical means or exhibited without the prior written consent of the Trust.
Powered by REFLEX